Eens afgestudeerd liep hij eerst stage in een advocatenkantoor in Mechelen en later ook bij een MPI (Medisch Pedagogisch Instituut) in Dendermonde. De Brailleliga verzekerde haar studenten dat ze 80% kans hadden werk te vinden en voor Rudi lukte dit probleemloos. Even later schreef de overheid examens uit voor mindervaliden en Annie stimuleerde hem hieraan deel te nemen. Voor de jury van het vast wervingssecretariaat slaagde hij in zijn mondelinge proef telefonie. Hij kon aan de slag als telefonist in het toenmalige Ministerie van Openbare Werken in Sint-Niklaas. Telefonie was in die tijd nog echt telefonie. Van een doorkiessysteem (waar jij en ik ons regelmatig dood aan ergeren) was er toen nog geen sprake. Wel werd de centrale in Sint-Niklaas aangepast: de lampjes werden vervangen door elektronische pinnetjes zodat hij alles met de vingers kon voelen. Door de staatshervorming in 1993 werden vele diensten gefederaliseerd en moest hij noodgedwongen verhuizen. Nu werkt hij bij de Vlaamse overheid, dienst Zeeschelde,  afdeling waterwegen & zeekanaal. Daar is hij verantwoordelijk voor telefonie, logistieke ondersteuning, de inventaris van het materiaal en de bestellingen. Ook de post bedelen is een van zijn dagelijkse taken. Jammer genoeg zal hij binnen twee jaar nog eens moeten verhuizen omdat verschillende diensten in Antwerpen gecentraliseerd worden. Gelukkig ligt de locatie niet te ver van het station. Over zijn collega’s is hij in de wolken. Omdat Rudi niet ziet, kan hij des te beter luisteren en dat waarderen zijn collega’s heel erg. In tegenstelling tot anderen concentreren wij , als blinden,ons volledig op de persoon zonder dat we afgeleid worden door visuele prikkels, verduidelijkt hij.

Leven als blinde
Door te luisteren naar het verhaal van Rudi en Annie krijg ik een heel andere kijk op hun leven thuis maar ook in de buitenwereld. Veel negatieve ervaringen met het contact met mensen heeft Rudi niet. Af en toe een puberale reactie in de aard van ‘Pas op ne paal’ maar voor de rest valt het best mee. Wat ze wel ervaren is dat het erg belangrijk is hoe je jezelf opstelt. Hoe je het ook draait of keert, wij moeten altijd onszelf bewijzen, zucht Rudi. Er is bij mensen altijd een drempelvrees, ze weten niet hoe ze met jou moeten omgaan terwijl wij gewoon mensen zijn als anderen. Ze hebben daar een verkeerd beeld over en af en toe denken mensen ook dat je geestelijk niet in orde bent en het ergste van al is dat ze over jou spreken in plaats van tegen jou. Soms is dat wel eens vermoeiend. Toch ontmoet hij af en toe mensen die hem willen helpen en ook al weet hij dat hij het zelf kan, aanvaardt hij die hulp meestal. Een straat oversteken is en blijft nog altijd het gevaarlijkste ook al stoppen de meeste chauffeurs voor mijn witte stok.
Rudi en Annie vinden het plezant dat mensen die ze ontmoeten zich direct bekend maken, dat maakt de communicatie een pak makkelijker. Rudi kan in zichzelf erg boos worden als er iemand een goede dag zegt en als hij dan vraagt wie het is, hij de flauwplezante reactie krijgt ‘Raad eens’. Waar Rudi het ook moeilijk mee heeft is dat alles in onze maatschappij zo visualiseert. Computerschermen in stations bijvoorbeeld geven perfect de vertragingen van treinen aan maar daar heeft hij natuurlijk geen boodschap aan. In sommige stations worden vertragingen wel afgeroepen, in andere niet. Toch zijn er soms nieuwe initiatieven die wel goed zijn bv. wanneer men op trein of tram de stopplaatsen laat horen.

Ondanks...
Voor Rudi en zijn vrouw is het leven soms wel zwaar. Hun zelfstandigheid vergt veel van beiden. En op momenten waar ze het moeilijk hebben, is er een zekere opstandigheid tegen die verdomde handicap. Maar we hebben geen keuze, voegt Rudi er aan toe, we moeten er mee leren leven. En ergens leeft er nog dat sprankeltje hoop om ooit toch te kunnen zien. De wetenschap heeft op dat vlak al enorme stappen gezet en heel wat mensen zijn daarmee geholpen. Voor Rudi en Annie blijft er die handicap. Je kan je er nooit echt mee verzoenen, bekent Rudi.
Annie heeft het er het moeilijkst mee. Ik zou af en toe dat zwarte gordijn willen weg doen, zegt ze. Doordat ze volledig blind geworden is, is ook haar bioritme van slag. Melatonine wordt bij haar niet meer aangemaakt met slaapstoornissen als gevolg. In de eerste maanden dat ik volledig blind was, had ik het erg moeilijk. Soms had ik het gevoel dat ik geen lucht meer kreeg en ook mijn oriëntatie was helemaal weg. Langzamerhand beterde dat wel maar het is en blijft vechten om het leven te blijven leiden dat ik heb, zegt Annie. Ik mis soms de seizoenen, de luchten, de kleuren… waar je vroeger van kon genieten, moeten verliezen is en blijft erg zwaar om dragen.